Svetislav Vulović (1847–1898) bio je srpski pozorišni i književni kritičar, istoričar književnosti, profesor u gimnaziji i rektor Velike škole. Rođen je u Ivanjici 29. novembra 1847. godine, gde je završio osnovnu školu, dok je srednju školu završio u Kraljevu. Bio je student prava na Velikoj školi u Beogradu. Posle sticanja diplome, jedno vreme je radio u sudu i ministarstvu pravde, a potom je postao profesor u beogradskoj gimnaziji.
Imao je veoma istaknutu ulogu u tadašnjem srpskom intelektualnom društvu. Izglasan je za rektora na Velikoj školi, i tu funkciju je obavljao školske 1893/94. godine. Jedan je od osnivača Srpske književne zadruge. Kao akademik, stekao je članstvo u mnogim važnim institucijama, od kojih je jedna Srpska kraljevska akademija. Redovni član bio je i u Srpskom učenom društvu, u Odboru za nauke filozofske i filološke, a u Glavnom prosvetnom savetu takođe je bio jedan od dugogodišnjih članova.
Svetislav Vulović je začetnik impresionističke kritike kod nas, što znači da je o delima sudio po stečenom utisku, unoseći u ocenu svoja osećanja. Najveći uzor u književnoj kritici bio mu je nemački kritičar Ludvig Berne, zbog kog se i zalagao za takozvanu prirodnu kritiku. Prve radove iz književnosti objavljivao je u Zori i Vili, u kojoj je radio uređivačke poslove na narodnim umotvorina. Pored toga, radio je i na listovima Otadžbina i Radenik, koji je pokrenuo Svetozar Marković.
Kako je bio veoma cenjen od strane srpskih uglednih književnika, odao mu je priznanje i veliki istoričar književnosti Jovan Deretić, koji za njega kaže da je „prvi kritičar od formata”. Jovan Skerlić kaže da je bio „najknjiževniji pisac svog doba”. Baveći se književnom kritikom, u svojim studijama govorio je o mnogim srpskim poznatim i značajnim piscima, među kojima su Njegoš, Sima Milutinović Sarajlija, Đura Jakšić i Branko Radičević. Vulović je jedan od prvih koji su napisali biografiju Petra II Petrovića Njegoša, o kome ima reči hvale, posebno ističući njegov Gorski vijenac.
U pozorišnoj kritici Svetislav Vulović se nije vodio isključivo pravilima koja su dotad vladala, oslanjajući se samo na didaktičku ulogu dela i kritike, već je koristio impresionističke poglede i biografsku metodu u pristupu delu. Njegova izlaganja su rasterećena, zanimljiva, sa dosta ličnog tona.
Pred kraj svog rada posvetio se proučavanju stare srpske književnosti, te je pisao o Svetom Savi, Stefanu Prvovenčanom, Domentijanu i Teodosiju.
Njegovi najpoznatiji eseji su o srpskim romantičarima i esej Umetnička pripovetka u najnovijoj srpskoj književnosti. Napisao je i čitanku za srednje škole i gimnazije, Nauku o književnosti i izučavanju slovenskih književnosti, Priložak srpskoj sintaksi, Prilog poznavanju sadašnjeg stanja usmene srpske poezije, a preveo je Fajhterlsbenove Priloge dijalektici duše. Smatra se da nije uspeo da dovrši istoriju jugoslovenske književnosti, i da je ona ostala u rukopisu.
Svetislav Vulović bio je oženjen Milkom, koja je bila prvi sekretar Beogradskog ženskog društva i sekretar Dobrotvornog odbora za izbeglice Hercegovačkog ustanka. U tom braku rodilo se petoro dece, dva sina i tri ćerke.
Umro je u Beogradu 3. maja 1898. godine. U njegovu čast, danas se biblioteka u Ivanjici zove „Svetislav Vulović”.
Sva dela Svetislava Vulovića možete videti OVDE.
