Izuzetan doprinos Jovana Subotića razvoju istorijske drame u srpskoj istoriji književnosti druge polovine devetnaestog veka ogleda se već i u samom broju drama koje je napisao: Herceg Vladislav (1860), Zvonimir (1862), Prehvala (1863), Nemanja (1863), Miloš Obilić (1864), Bodin (1864), Kraljica Jakinta (1865), Krst i kruna (1870), San na javi (1869).
Sam zahtev istorijskog trenutka u kome se konstituiše srpska nacionalna država takav je da inspiriše pisce da se bave nacionalnom prošlošću. Jovan Subotić u svojim dramama poseže za vrlo širokim rasponom istorijskih perioda srpske države.
Krst i kruna ili Krunisanje Stevana Nemanje, kralja srpskog (1870) je prigodna drama pisana u sklopu svetosavskih svečanosti i predstavlja ukrštaj ključnog trenutka biografije Rastka Nemanjića i prelomnog časa srpske istorije: pomirenje braće Vukana i Stefana. Vukan, najstariji Nemanjin sin, otuđuje se od zajedničke ideje o srpskoj državi i u želji da vlast preuzme od svog mlađeg brata Stefana okreće se mađarskom kralju Andriji, koji mu obećava vojnu podršku.
Krst i kruna počinje dolaskom Svetog Save i Stefana Prvovenčanog u Vukanov vojni kamp, jer žele da ga privole da se odrekne svog otpadništva i da napusti pogubni savez sa mađarskim kraljem. Diplomatska misija Svetog Save u drami je jasno oslikana kao božja volja kroz čuda koje Sava izvodi: kada Vukan digne ruku na svog brata, ruka će se osušiti; kada kralj Andrija ne bude hteo da odustane od osvajanja srpskih zemalja, razboli mu se sin; kada Sava molitvom izleči kraljevog sina, on će u znak zahvalnosti odustati od vojnog pohoda na Srbiju i svoju vojsku povesti u oslobađanje Hristovog groba.
Krst i kruna se završava na srpskoj sceni retko viđenim spektaklom u kome je predstavljeno krunisanje prvog srpskog kralja sa svim ceremonijalom, sa akcentovanim vladarskim insignijama, uručivanjem skiptra i polaganjem krune na vladarsku glavu. Naslovni simboli, krst i kruna, tu su da obeleže jedinstvo države i crkve, na kome se srednjevekovna srpska država temelji, a koje je ukorenjeno u odnosima dvojice braće. Vrhunac prigodne drame kod nas događa se upravo u ostvarenju Jovana Subotića Krst i kruna.
Zvonimir, kralj hrvatski (1862) je istorijska drama čije postojanje ukazuje i na veliki značaj koji je Jovan Subotić imao za podizanje hrvatskog pozorišta i dramske umetnosti. Jovan Subotić je od 1863. do 1867. godine bio predsednik upravnog odbora Zagrebačkog kazališta, za koje vreme je vrlo angažovano radio na uređenju repertoara ovog pozorišta i podizanju glumišta na profesionalni nivo.
Dmitar Zvonimir je bio hrvatski kralj od 1075. do 1089. godine. Zvonimir je drama o stupanju ovog kralja na presto sa kojim hrvatska država ulazi u doba mira i prosperiteta, jer će zaustaviti unutrašnje razmirice. Nakon smrti kralja plemstvo ulazi u sukob jer nema dostojnog naslednika, ali zato ima mnogo pretendenata na presto. Dva glavna suparnika su Zvonimir i Petar. Njihov sukob je dubok i ima dugu predistoriju, i nije državnički već porodični: ban Petar nije dozvolio brak bana Zvonimira i svoje kćerke. Ban Petar izaziva čak i oružani sukob vlastele u svojim nastojanjima da osujeti dolazak izbranog kraljevog naslednika na presto, a čiji je zatočnik ban Zvonimir. Drama će se razrešiti tragičkim raspletom svih tokova radnje, kojim će – sticajem okolnosti – Zvonimir postati novi kralj.
Podsećamo da su u okviru edicije Otrgnuto od zaborava reizdate i druge manje poznate drame istorijske tematike kao što su: Kraljeva seja i Demon Milana Jovanovića Morskog, Tragedija Obilić Sime Milutinovića Sarajlije, Car Lazar Matije Bana, Istorijske drame I i Istorijske drame II Jovana Sterije Popovića, Nemanja i Todor od Stalaća Miloša Cvetića, Smrt Uroša Petog Stefana Stefanovića, Istorijske drame Dragutina Ilića, Pesme i drame Milutina Bojića i mnoge druge.
Sva dela Jovana Subotića možete videti OVDE, a knjigu Krst i kruna i Zvonimir OVDE.