Nakon sticanja nezavisnosti na Berlinskom kongresu 1878. godine, dolazi do promene u spoljnopolitičkoj orijentaciji Srbije od Rusije ka Austrougarskoj. Novom podelom teritorija Srbija ostaje okružena austrougarskim oblastima, dok Rusija biva sasvim potisnuta sa Balkana. Sa druge strane, ujedinjenjem Nemačke jedini spoljnopolitički pravac delovanja Dunavske monarhije ostaje jugoistok, te su stoga odnosi sa Srbijom postali imperativ opstanka te države.
Vladimir Ćorović se u svojoj monografiji Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku bavi složenim političkim odnosom dveju država kao ključem za razumevanje sukoba koji će dovesti do izbijanja Prvog svetskog rata. Razlog nastanka ovako obimnog i razložnog dela predstavlja napor srpske istoriografije da se odbrani od nametanja krivice za izbijanje najvećeg oružanog sukoba u dotadašnjoj istoriji sveta.
Vladimir Ćorović pripada velikoj generaciji srpskih intelektualaca, zajedno sa Skerlićem, Cvijićem, Aleksandrom Belićem i Slobodanom Jovanovićem, te Dučićem, Šantićem, Rakićem, Andrićem i Crnjanskim, koji su svi konačno ujedinjenje Srba shvatali kao vrhunac svog životnog pregnuća. Svi profesionalni napori ovih umnih ljudi nemaju za cilj ličnu afirmaciju, već su usmereni ka ispunjenju nacionalnog ujedinjenja kao duhovne kategorije.
Za Vladimira Ćorovića, koji je rođen u Bosni i Hercegovini, dakle u austrijskoj okupaciji, stvaranje Kraljevine SHS predstavlja uništenje Austrougarske i garant upravo stečene slobode. Stoga posleratni napori nemačke politike, tendenciozono podmetnute kroz istoriografiju, da se krivica za izbijanje Prvog svetskog rata svali na Srbe predstavlja napad ne samo na novu državu već i na Ćorovića lično. Svi napori koje je ova velika generacija napravila i nastavila da pravi bivaju ugroženi. Zbog toga se Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku mogu čitati i kao svojevrsna apologija srpskih nacionalnih ideja.
Ova monografija je utemeljena u direktnim izvorima, diplomatskim dokumentima Srbije, Austrougarske i drugih velikih sila, kako bi se na propagandne napade odgovorilo činjenicama. Ćorović se istoriografijom brani od nametanja iskrivljenog prikazivanja događaja i političkog tumačenja uzroka izbijanja rata.
Važno je imati na umu da odnosi Srbije i Austrougarske nikada nisu bili odnosi jednakih sila, već su bili uslovljeni stalnim pritiscima moćnije, mnogoljudnije, teritorijalno veće i ekonomski jače države da se Srbija potčini i uskladi sa njenim imperijalnim ciljevima. Krajnji cilj ovakve austrijske politike na Balkanu je bio pripajanje Srbije i Crne Gore, koje se moglo postići samo ukoliko bi Austrija taj rat predstavila kao odbranu, a ne kao osvajački pohod. Strah od Srbije je utemeljen u istorijskom iskustvu izbacivanja Austrije iz Italije i Nemačke. To je strah da će i sa Balkana biti izbačena na isti način, time de fakto prestajući da postoji. Srbija prema tome predstavlja strašan Pijemont koji bi mogao da dovede do pobune slovenskih naroda koji žive u Austrougarskoj bez ikakvih političkih prava. Odnos između Nemaca i Poljaka, Slovaka, Čeha, te južnoslovenskih naroda, Slovenaca, Hrvata i Srba unutar Austrougarske uslovljen je borbom protiv Srbije kako bi se odbranio status kvo, odnosno kako bi se nemačka politička dominacija očuvala.
Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku obuhvataju period od turskih reformi 1902. godine do izbijanja rata 1914, sa posebnim osvrtom na Carinski rat i Aneksionu krizu, balkanske ratove, te Sarajevski atentat i Julsku krizu. Ova Ćorovićeva monografija danas postaje ponovo aktuelna zbog novih pokušaja revizije istorije XX veka kojima Nemačka i Austrija žele da odgovornost za rat prebace na druge. S obzirom na to da se pred nama nalaze izvodi iz originalnih dokumenata, komentarisani i razjašnjeni velikim autoritetom Vladimira Ćorovića, Odnosi između Srbije i Austrougarske u XX veku daju priliku da se dobro poznate istorijske činjenice sagledaju iz ugla visoke diplomatije i njenog delovanja u prelomnim trenucima svetske istorije.
Podsećamo da su u okviru edicije Otrgnuto od zaborava reizdate i druge istoriografske knjige manje poznatih autora kao što su: Mihailo Gavrilović (Iz nove srpske istorije), Stojan Novaković (Vaskrs države srpske, Tursko carstvo pred srpski ustanak 1780–1804, Srbi i Turci XIV i XV veka), Jaša Tomić (Rat na Kosovu i staroj Srbiji), Milutin D. Lazarević (Naši ratovi za oslobođenje i ujedinjenje) i mnoge druge.
Sva dela Vladimira Ćorovića možete videti OVDE.