Ljubomir Nedić (1858–1902) bio je profesor filozofije, logike i psihologije i jedan od istaknutih srpskih književnih kritičara.
Rođen je 25. aprila 1858. godine u Beogradu. U svom rodnom gradu završio je osnovnu školu i gimnaziju, a potom je nastavio školovanje u Lajpcigu, i to se odlučio prvo da studira medicinu. Vrlo brzo je odustao od medicine i opredelio se za prirodne nauke, da bi sa fiziologije prešao na psihologiju, a onda na filozofiju. Iako je boravio jednu godinu dana u Engleskoj, dok je radio na svojoj doktorskoj disertaciji iz oblasti logike, nakon završenih doktorskih studija, Nedić se vratio u Beograd i bio profesor na Velikoj školi.
Uz Bogdana Popovića i Jovana Skerlića u srpskoj književnoj kritici visoko mesto zauzima i ime Ljubomira Nedića, koji se istakao svojim kritičkim stavovima. Naime, on raskida sa tradicijom dotadašnjih zalaganja da se neko delo vrednuje na osnovu piščevih biografskih podataka i drugih podataka koji govore nešto o piscu, bilo da su to društvene prilike, politička uverenja ili sve ono drugo što je manje značajno za analizu samog književnog dela. Nedić uvodi nove metode, pa se smatra začetnikom srpske moderne kritike. Njegov princip se zasniva na estetskoj metodi i cilj mu je da sud o književnom delu bude donesen isključivo zahvaljujući umetničkoj vrednosti. Ovim estetskim principom kasnije će nastaviti da se bavi Bogdan Popović.
Kriterijumi Ljubomira Nedića bili su visoki, a neki od pisaca o kojima je iznosio ocenu bili su Jovan Jovanović Zmaj, Laza Kostić, Janko Veselinović, Jovan Ilić, Đura Jakšić, Andra Gavrilović i Lazar Komarčić. Zmaj je za njega bio „nenadmašan u prevođenju stranih pesnika” i dobar dečji pesnik, ali kaže da je u drugim svojim pesmama više tvorac stihova nego pesnik. Dok za Janka Veselinovića smatra da je bio „talenat koji se nije razvio”, Laza Lazarević za njega „nije bio pravi pripovedački talenat”.
Postavivši se strogim kritičarem, mnoge srpske književnike Ljubomir Nedić je negativno ocenio, ali je bilo i onih koje je hvalio. Takvi su npr. Vojislav Ilić, Đura Jakšić, koji je svoj slikarski talenat iskoristio da napiše upečatljive stihove, a takav je i Lazar Komarčić, kome ima da zameri samo na sitnicama, što se lako može ispraviti i poboljšati.
Mada nije živeo dugo, bolest ga je prekinula u radu, penzionisan je rano i preminuo tri godine nakon penzije, 29. jula 1902. godine, nesumnjivo je da srpska književnost ima na mnogo čemu da mu zahvali. Jovan Skerlić, jedan od naših najvećih kritičara, ima reči hvale za Ljubomira Nedića: „Uman i obrazovan čovek, iskrena i slobodna duha, on je izvesno podigao našu književnu kritiku. U tu, nekada zapuštenu, granu srpske književnosti on je uneo mnogo više opštega znanja i književne kulture no što je dotle bilo, i znatno je podigao merilo po kome su se naši pisci ocenjivali. On je proglasio i sproveo načelo duhovne slobode u književnoj kritici, podigao žabokrečinu koja se bila uhvatila u našoj književnosti, izveo celu jednu reviziju književnih sudova, krenuo velike književne diskusije, započeo hučne polemike koje su pročistile atmosferu u srpskoj književnosti.”
Pored književne kritike, Ljubomir Nedić se bavio i prevođenjem. Već sa dvanaest godina preveo je Kukova putovanja oko sveta, a poznat je njegov prevod romana Olivera Goldsmita Vekfildski sveštenik. Osnivač je književnog časopisa Srpski pregled, koji je pokrenuo 1895. godine. Za sobom je ostavio razne studije i članke, među kojima su O hipnotizmu, O sofizmima, O pravopisu i interpunkciji, Iz novije srpske lirike (kritičke studije) i mnogi drugi.
Sva dela Ljubomira Nedića možete videti OVDE.