Bogdan Popović je bio srpski književni kritičar i esejista. Rođen je 20. decembra 1863. godine u Beogradu, gde je i umro 7. novembra 1944. godine. Smatra se tvorcem književne kritike u srpskoj književnosti i svrstava se u red najznačajnijih srpskih i jugoslovenskih književnih kritičara. Od ogromnog značaja je uticaj Bogdana Popovića na mlađe književne naraštaje, kao i na pravac savremene srpske književnosti. Njegova Antologija novije srpske lirike se ubraja u najbolje radove te vrste u celokupnoj srpskoj književnosti.
Bogdan Popović je svojim radom ostvarivao izvanredne rezultate i kao pisac, prvi urednik prvog književnog časopisa uređenog po merilima tadašnje evropske književnosti – Srpskog književnog glasnika, ali i kao univerzitetski profesor i osnivač brojnih društava. Takođe, bio je redovan član Srpske akademije nauka i umetnosti. Srpsku književnost obogatio je francuskim duhom i modernim književnim i umetničkim shvatanjima, te je na taj način stvorio modernu srpsku književnu kritiku i uticao na razvoj nekoliko najznačajnijih srpskih pisaca.
Pisanje je počeo u raznim političkim časopisima, a u Otadžbini je radio od 1887. godine. Kao što smo već istakli, pokretač je najznačajnijeg književnog časopisa prve polovine 20. veka – Srpskog književnog glasnika. Prvi brojevi pojavili su se, gotovo simbolično, na samom početkom veka, tačnije 1901. godine, i svojom pojavom predstavljaju otvaranje vrata i ulazak moderne u srpsku književnost, a časopis je i kod običnih čitaoca probudio interesovanje za književnost. U njemu je Bogdan Popović objavio 1914. godine prvu knjigu svojih Ogleda iz književnosti i umetnosti.
Bogdan Popović je bio više teoretičar nego praktičar. Značajne su njegove studije o načelu harmonije, vaspitanju ukusa, alegoriji i satiri, estetičkoj analizi, književnim listovima, pesničkoj dikciji, jugoslovenskoj umetnosti i mnoge druge. U pristupu pojedinom delu uopštavao je kritiku, bavio se teorijskim izlaganjima i na taj način davao iscrpne estetičke studije.
Sva kritička i estetička načela Bogdana Popovića slila su se u jedinstveno delo srpske književnosti prve polovine 20. veka – čuvenu Antologiju novije srpske lirike. Kao što njen „sastavljačˮ ističe, pesme su izabrane po strogim kriterijumima i tako da posle jedne lepe pesme ne moramo pročitati nekoliko manje lepih, već su sve lepe, „cele lepeˮ. Kompozicijski Antologija novije srpske lirike je segmentirana na tri doba, uvodnu i završnu pesmu. Prvo doba (1840–1880) počinje najlepšim pesmama Branka Radičevića, za kojim dolaze pesnici sa dubljim osećanjem, jačim temperamentom i raznovrsnijim temama – Jovan Jovanović Zmaj i Đura Jakšić, kao i pesme našeg najškolovanijeg romantičara – Laze Kostića.
Vojislav Ilić Antologiji novije srpske lirike donosi maštu i živopisnost, posle čega dolazi pesništvo s najvišim umetničkim oblikom i uglađenošću, čiji su glavni predstavnici Jovan Dučić, Aleksa Šantić i Milan Rakić, dok se u trećem dobu upoznajemo sa rodoljubivom poezijom Veljka Petrovića, ali i sa najlepšim pesmama Danice Marković i Svetislava Stefanovića.
Podsećamo da su u okviru edicije Otrgnuto od zaborava pored Antologiji novije srpske lirike Bogdana Popovića reizdate i druge pesničke zbirke značajnih srpskih književnika, kao što su: Jovan Subotić (Epske pesme), Milorad Šapčanin (Pesme, Monah i izabrane pesme, Nevesta Ljutice Bogdana i izabrane pesme), Rade Drainac (Pesme), Dušan Vasiljev (Pesme), Milorad J. Mitrović (Pesme), Rastko Petrović (Otkrovenje, Poezija), Kosta Abrašević (Svet je naša otadžbina), Vladislav Petković Dis (Pesme), Jovan Ilić (Pesme) i drugi.
Svi naslovi dostupni su na sajtu Portalibrisa i moguća je online kupovina knjiga.