Pavle Popović (1868—1939) je jedan od najznačajnijih srpskih književnih istoričara i kritičara. Rođen je 16. aprila 1868. godine u Beogradu, gde je završio Veliku školu. Svoje školovanje i usavršavanje nastavio je u Ženevi i Parizu, da bi se u Beograd vratio kao jedan od najobrazovanijih ljudi svog vremena, veliki intelektualac i autoritet na polju književne istorije i kritike. Kao dugogodišnji profesor Univerziteta u Beogradu, zajedno sa svojim bratom Bogdanom Popovićem i kolegom Jovanom Skerlićem osnovao je Katedru za proučavanje srpske književnosti, gde su obrazovane i odgajane generacije srpskih intelektualaca, pisaca, nastavnika književnosti i jezika i kulturnih poslenika.
Za razliku od Bogdana Popovića i Jovana Skerlića, koji su bili u žiži javnosti svojim kritičkim radom, Pavle Popović je uvek bio u senci, manje poznat, ali nipošto manje zaslužan za domete naše nauke o književnosti. Naprotiv, njegov neumoran rad na proučavanju, sistematizaciji, i stvaranju čitavog pojmovnog sistema srpske nauke o književnosti čini Pavla Popovića pravim utemeljivačem istorije književnosti u nas, i bez njegovog preciznog, minucioznog rada ne bismo imali pregled gotovo osam vekova naše književnosti.
Na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, na novoosnovanoj Katedri za srpsku književnost, profesor Jovan Skerlić predavao je noviju književnost, dok je profesor Pavle Popović preuzeo onaj manje popularan deo srpske književnosti: srednjevekovnu, dubrovačku i narodnu književnost. Sama priroda njegovog posla zahtevala je otkrivanje i temeljno istraživanje autentičnih tekstova srpskog jezičkog korpusa, što je sa svoje strane značilo dugotrajan, mukotrpan rad na različitim mestima koje bi ovakve spise mogle čuvati – od manastirskih biblioteka, dubrovačkih, italijanskih i drugih arhiva, sve do privatnih kolekcija. Rad se ne zaustavlja na otkrivanju, katalogizaciji i proučavanju originalnog dela, već je Pavle Popović veliki deo svog rada posvetio drugim delima koja pripadaju referentnoj ili sekundarnoj literaturi: onim delima u okviru kojih se originalna dela spominju, tumače ili delimično prenose. Zbog svega ovoga Pavle Popović je prvi srpski pravi naučnik istorije književnosti.
U svojoj bogatoj naučnoj karijeri bio je profesor na Beogradskom univerzitetu više od trideset godina, od 1904. do 1938. godine, a bio je i rektor ovog univerziteta u jednom mandatu, od 1924. do 1928. godine. Osnivač je Društva za srpski jezik i književnost (1910) i predsednik Srpske književne zadruge (1928–1937). Nakratko je bio i urednik čuvenog Srpskog književnog glasnika (1905–1906), a osnivač je časopisa Prilozi za književnost, jezik, istoriju i folklor (1921). Bio je član i sekretar Srpske akademije nauka i umetnosti.
Pored Pregleda srpske književnosti prvi put objavljenog 1909. godine, Pavle Popović ostavio je veliki broj članaka, eseja, predavanja, studija i kritika o srpskoj književnosti u periodici. Najznačajnija dela su Jugoslovenska književnost, Iz književnosti, O Gorskom vijencu, Srpska drama u 19. veku, Francuski moralisti. Zanimljivo je da je knjiga Jugoslovenska književnost napisana u Engleskoj i prvi put objavljena na Kembridžu 1918. godine.
Sva dela Pavla Popovića možete videti OVDE.